binding met de natuur,
binding met de voorouders
sterk besef van eenheid met medemens en natuur
en… daarnaar leven

Zie daar de aspecten waarmee je een heidens mens kunt duiden.
In het woord heiden zit ook ‘heide’. Oorspronkelijk ging het om de mensen die in de natuur leefden. Dat is nu vaak niet meer het geval. Veel mensen zijn naar de grote steden  getrokken, op zoek naar werk en inkomen, niet beseffende dat ze daarmee vaak ook de binding met de natuur zijn kwijtgeraakt. De nu christelijke feestdagen zijn overgenomen uit de heidense vieringen van de natuur, zoals kerstmis (terugkeer van het licht) en pasen (vruchtbaarheid, nieuw leven). Er is nu een teruggaande beweging, vanuit de stad naar het ‘platte land’. Niet alleen in Nederland, ook hier in Frankrijk. Wij deden dat al bijna 20 jaar geleden. Vonden een plek met een flink stuk grond, waar we de natuur haar gang hebben laten gaan.

binding met de natuur
Die ervaar ik dagelijks. Vaak sta ik ’s morgens vroeg al naar de opgaande zon te kijken, overdag ga ik in deze tijd op zoek naar nieuwe orchideeën. Bij regen tel ik de druppels op de nieuwe blaadjes; ’s nachts zie ik de sterrenpracht in het Melkwegstelsel. En ik realiseer me, dat hier sprake is van een ongelooflijke intelligentie – let wel, niet de menselijke intelligentie. Dit begrip moet hier anders geduid worden. Er is sprake van constante evolutie door ogenschijnlijk toevallige omstandigheden.

binding met de voorouders
Door mijn kennis van systemisch werk met behulp van familieopstellingen ben ik mij hier sterk van bewust. Niet alleen heb ik geleerd, dat we van ouders en voorouders tot in meerdere generaties lasten over kunnen nemen. En zo lang we ons dat niet bewust zijn, lijden we daaronder en kunnen we die last ook weer doorgeven. Mijn broers en zussen hebben het vaak over de familie tot in eerdere generaties van vaders kant. Mijn indruk is, dat ik als enige een sterke binding voel met die van moeders kant. Ik heb daar ook lange tijd een last van gedragen, maar ik voel vooral een positieve binding met mijn voorouders.

sterk besef van eenheid
Alles hangt met alles samen; eigenlijk zijn wij mensen één grote ‘familie’. Maar als we ons binnen de familie vaak al tegen elkaar afzetten – meestal gevoed door jaloezie -, hoe is het dan op grotere schaal, tot op mondiaal niveau? Keer op keer betrap ik mij erop, dat ik andere mensen bekritiseer. Wat gebeurt er dan? Mijn ego speelt op of basale angsten nemen het van mij over; maar als ik me dan realiseer, dat ik bepaald gedràg afwijs, maar niet de mens in de kern, herleeft dat besef van eenheid. Ik denk, dat angst hier vaak een prominente rol speelt. We zijn bang door mensen met wie we het niet eens zijn gemanipuleerd of overheerst te worden en dat we onze vrijheid dan hebben in te leveren.

leven vanuit de eenheid met de natuur
Klinkt prachtig; maar is in deze tijd, waarin ons zo veel kunstmatige behoeften worden aangepraat niet gemakkelijk. Veel natuur wordt vernietigd, dat doet pijn als er dat eenheidsbesef is. De natuur zelf trekt zich hier ‘natuur’lijk niets van aan; die evolueert weer! Maar zolang de mens geneigd is zich te verheffen boven de natuur, terwijl we er deel van uit maken – ook wij zijn zoogdieren – voelt dat als bedreigend voor ons. We hebben als gevolg van de evolutie een enorm brein ontwikkeld. Je kan het zien als voordeel, maar tegelijkertijd wordt het mogelijk ook onze ondergang.

Zo lang dat nog niet het geval is, geniet ik ook dit voorjaar weer van de aanlokkelijke zang van de nachtegaal en al het andere moois, dat de natuur ons biedt! En voel mij een hedendaagse heidense vrouw.

Crescendo

weer zingt ‘s nachts de nachtegaal
wel tot in het vroege uur
brengt het universeel verhaal
van het ontwaken der natuur

haar vacht is teer en zacht
verlokkend zanggeluid
klinkt na in al haar pracht
van zefier is zij de bruid

een nieuwe dag breekt aan
en van uur tot uur
weet ik, in dit bestaan:
al wat is, is de natuur